3.1 Decyzje i konsekwencje

-O! Jakieś zabudowania, może tutaj wyleczymy twoje kolano?

-Nic się nie stało, spokojnie.

-Widzę, że kuśtykasz.

Dwóch podróżników stału u rozwalonych bram Bagoto. Słońce powoli wstawało, więc nie byli pewni czy chcą budzić mieszkańców. Jeden z nich miał dużą zaropiałą ranę na kolanie, ewidentnie potrzebował pomocy. Pierwszy dom który napotkali był domem Zuzix, podpisany „NAJWAŻNIEJSZY W MIEŚCIE SOŁTYS”.

-No, Adam. Wydaje mi się, że tutaj znajdziemy pomoc. W końcu sołtys.

Adam przytaknął towarzyszowi i zapukali do drzwi.

Zuza wstała z łóżka. I tak nie spała, płakała w poduszkę po utracie władzy nad własną wsią. Przetarła pościelą twarz i otwarła drzwi... a tu obcy ludzie.

-Dzień dobry, przepraszam, że budzę, ale mój towarzysz, Adam...

-Widzę, widzę, wymagacie pomocy. Zapraszam do mnie. Dasz radę iść na dół.... Adam?

-Oczywiście, Kacper mi pomoże.

-Świetnie, skierujcie się do pokoju obrad tuż po prawej.

Zuza pobiegła po bandaże, była niemal pewna, że to ci podróżnicy których spotkał Nikodem. Adam wymagał natychmiastowej pomocy. Dziewczyna dała Kacprowi bandaże z poleceniem rozwinięcia ich na stole i poszła poszukać alkoholu. Duży bałagan w skrzyniach to bardzo utrudniał ale znalazła Lord of Dirt. Wzięła odrobinę drinku na szmatkę i zaczęła przemywać. Adam krzyknął, rana zaczęła wydzielać dziwną substancję. To był jad zombie. Na szczęście nie było go zbyt wiele, więc chłopak nie musiał cierpieć długo. Zuza jeszcze namoczyła bandaż w alkoholu i zawinęła kolano. Adam spojrzał się na butelkę.

-Fajne drinki tu pijecie.

Dziewczyna się uśmiechnęła.

-Ba, tutaj generalnie jest fajnie. Jaki drink taka lokacja.

Grupka się zaśmiała.

-Słuchajcie, macie może jakiś nocleg? Bo ja mogę udostępnić jedynie kanapę w salonie i siano w stajni.

-No Adam nie może zakazić rany, niech on zostanie tutaj.

-Nie mam nawet jak zaprzeczyć. A jak ma na imię nasza gościnna pani sołtys?

-Zuzanna. Mówcie mi Ruda, Zuza, Zuzix...

-Lis?

Dziewczyna się uśmiechnęła do Adama, który rzucił dobrą propozycję i przytaknęła.

-Oprowadzę was.

W Rzymie natomiast urządzono uroczyste zebranie połączone z poczęstunkiem. Furher się cieszył niesamowicie, Horo oraz cała Unia Narodowa także. Papież siedział u szczytu stołu i palcem wodził po krawędzi filżanki po kawie. Podeszła do niego rozbawiona przez procenty przebywające w jej głowie Horo.

-Nie świętujesz wyboru nowego, lepszego cesarza?

Papież spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem.

-Świętuję na swój sposób.

-No okej, okej.

I poszła w tańczący tłum. Wyszedł z niego Herobrine.

-Jeszcze nie widziałem tańczących ludzi z Unii. Ciekawe.

Spojrzał się na Krzysztofa, ale ten milczał.

-Nie musisz się odzywać. Może pójdziesz spać, a ja zakończę tą farsę?

Papież bez słowa wstał, pożegnał się ze wszystkimi w drzwiach i wyszedł. Kuba zaczął subtelnie wypraszać ludzi.

Tymczasem Krzysztof usiadł na swoim łóżku i wziął głęboki wdech.

-Co ja narobiłem najlepszego?

Brewiarz zawsze leżał na stoliku nocnym obok. Trzeba było odmówić wieczorną modlitwę, jak codziennie. Zrobił znak krzyża i zaczął. W trakcie jednak zwrócił uwagę na jeden z wersów.

-Nie opuszczaj Twoich wiernych, którzy Ciebie opuścili, nawróć nas, a nawrócimy się do Ciebie, nasz Boże.
Zmiłuj się, Panie, nad ludem swoim.

Przetarł dłońmi twarz. Wszystko wskazywało na to jak wielki błąd zrobił. Westchnął. Dokończył wieczorną modlitwę, zgasił pochodnię i poszedł spać. Wystarczy emocji na dziś.